Kır evinin kapısından içeri adım attığımda, doğanın derin sessizliği beni kucakladı. Dalları rüzgarla dans eden ağaçlar, önünde uzanan yeşil alan; hepsi beni kendi iç dünyama adeta davet ediyordu. Sıcak yaz güneşi, cildimi hafifçe ısıtırken, üzerimdeki tüm yüklerin birer birer kaybolduğunu hissettim. Burası, şehir yaşamının gürültüsünden uzak, ruhumu dinlendirecek bir liman gibiydi. O an, kocama haber vermeden bu yolculuğu yapmanın getirdiği özgürlüğü derinden hissettim; belki de bu kaçış, içimdeki kaygılardan uzaklaşmanın tek yoluydu. Bir çiçeğin açması gibi, içimdeki sıkışmış duyguların serbest kalmasını sağlıyordu. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım; doğanın kokusu beni taze bir başlangıca doğru sürüklüyordu devamını okumak için diğer sayfaya geçebilirsiniz
