Askerler kızın yara izlerine gülmeye başladılar, ta ki general içeri girene kadar

Generalin sesi gerilimi bir bıçak gibi kesti ve soyunma odasının steril duvarlarında yankılandı. "Kime güldüğünü anlıyor musun?" diye tekrarladı, ses tonu sessizliği ve iç gözlemi emrediyordu. Birkaç dakika önce kendi acımasız mizahlarının tadını çıkaran askerler, şimdi kendi utançlarının tuzağına düşmüş, donmuş halde duruyorlardı. Hiçbiri onun bakışlarıyla karşılaşmaya cesaret edemedi, kabadayılıkları bir anda buharlaştı.
Sert tavrı ve sarsılmaz ilkeleriyle tanınan general, düşüncelerini toplamak için bir an durdu, gözleri anlamadan alay eden genç adamların yüzlerini taradı. Derin bir nefes aldı, bakışları yumuşayarak hâlâ yerde oturan, vücudu yara izleriyle kazınmış sessiz hikayelerden oluşan bir tuval olan kıza yerleşti.
"Bu yara izleri," diye başladı, sesi artık daha kısıktı, dikkat çeken bir yerçekimiyle doluydu, "zayıflık ya da başarısızlık işaretleri değil. Bunlar hayatta kalmanın işaretleri, yapılan ve katlanılan savaşların kanıtlarıdır." Askerler huzursuzca hareket ettiler, daha önceki eğlencelerinin yerini şimdi artan bir rahatsızlık aldı.

General şöyle devam etti: "Kolayca alay ettiğiniz bu genç kadın, çoğu erkeği kıracak bir çatışmadan sağ kurtulan biri. O sadece çapraz ateşte kalan bir sivil değil, aynı zamanda halkının savunucusuydu. Değer verdiği her şeyi yok etmeye çalışan güçlere karşı durdu. Bu yara izleri onun cesaretinin ve dayanıklılığının bir kanıtıdır."
Durakladı ve sözlerinin içine girmesine izin verdi. Soyunma odası sessizdi, vahyin ağırlığı havada ağırlaşıyordu. Bir zamanlar onu bir yabancı, alay konusu olarak gören askerler, şimdi onu yeni bir ışık altında görüyorlardı. Yara izleri artık şakalar için yem değil, güç ve fedakarlığın sembolleriydi.
"O bir doktordu," diye devam etti general, "buradan çok uzakta, her günün hayatta kalma mücadelesi verdiği bir ülkede. Hayat kurtardı, ateş altında yaraları sardı ve evet, bunun için kan kaybetti. Bu yaraların her biri onun kurtardığı bir hayat, sadece kendisi için değil, savaşamayanlar için de kazandığı bir savaş."
Hâlâ oturan kız başını kaldırdı, gözleri şükran ve sessiz bir kararlılıkla generalinkiyle buluştu. Hiçbir zaman geçmişini açığa vurmaya, onu bir onur nişanı gibi takmaya çalışmamıştı. Yara izleri, onurlu ve sessizce taşıdığı kendi hikayesiydi. Ama şimdi, general onun adına konuşurken, burada bulmayı beklemediği bir onaylanma ve aidiyet duygusu hissetti.
Askerler garip bir sessizlik içinde duruyorlardı, önceki yargıları artık küçük ve önemsiz görünüyordu. Herhangi bir tatbikatın sunabileceğinden daha derin bir ders, alçakgönüllülük ve saygı dersi almışlardı. Generalin sözleri, varsayımlarının katmanlarını soymuş ve altındaki ham gerçeği ortaya çıkarmıştı.